giovedì 21 giugno 2012

Paraulas a truncamutzu, sas paraulas de sa modernidade.

Sa paraula est un'etichetta meda approssimada de sos pensamentos.

Accò su pruite sos iscienziados, mescamente cando iscrien, inghirian sas paraulas comente si fin caddos arestes e las doman, e las ligan ai cussu chi cheren narrer issos.

In sa vida de ogni die impittamus paraulas mannas comente - democrazia, libertade, progressu, politica, etica, sviluppo sostenibile, - comente slogans de sa reclame e faghimus totu finta de faeddare sa matessi limba, ma no est beru, est una falsa illusione. Sasa paraulas cheren dogni 'orta ligadas e presas a sos pensamentos chi amus in conca.

Si bi pensades un pagu proite sa zente brigat e no si cumprendet ei su mundu faghet, comente narat Umberto Eco, chei su gambero - cantas bortas l'azis pensadu bois puru? - unu passu addainanti e tres indaisegus, e pero creimus chi cussu passu addainanti siet assigaradu pro sempre.
No est gai. A contos male fattos si bi torrat!

E gai custa modernidade de plastica, finta, illusoria, consumista, materialista, virtuale, no est battende totu i s'oru de su irrocadorzu, si finas Monti at Nadu: "nois semus fattende ene, est su burrone chi est avanzende!"

Beh, si lu narat issu, chi sa terra ei sa crisi si moven e ch'ingullin su mundu ei sas persones, b'at pagu de istare alligros.

Ma, si bi pensades, su mundu est andadu sempre gasie, unu passu innatis e tres e battor e chimbe pissegus!
Duncas no b'at meda ite si meravigliare si deghe cumpagnias finanziarias si che sun traghende sos istados e sos puliticos istan abberelados in su balcone fatende iscongiuros e sa meighina e s'oju.

Contra sas finanziarias internazionales sa meighina e s'oju est betza e no funzionat.


DICIU PRO SA CRISI : A contos male fattos si bi torrat, a Euro male fattu si bi torrat medat bortas!

martedì 19 giugno 2012

Anglo-arabo-sardo, e no est unu caddu.


Thathari, su deghennoe de Lampadas, Duamizas e doighi 
(SA FIN'E SU MUNDU?)


Anglo-arabo-sardo: e no est unu caddu curridore.








Totu nois semus preoccupados - coment'est giustu, de sa fine chi at a fagher sa limba sarda, si sos sardos sighin a nde faeddare in italianu in sos abbojos e a l'impreare a sa cua cun sos amigos, in domo, in sos ispuntinos e rebottas.

E preoccupados istamus si isettamus chi sa regione l'impreet comente "limba in uscita". Sa famosa "Limba sarda comuna" imbentada a taulìnu.

Intantu in sas universidades pagu e nudda si nde faghet e pius mancu si nde faeddat. No faeddemesu de sas iscola superiores, chi iden su sardu comente fumu in ojos.
Mezus si faghet in s'iscola elementare e calchi cosa in s'iscola media puru.

E meda puru si dimandan, ma gasi importante est a la salvare? e si morit? tantu no devimus morrer tottu, una die o s'attera?

Emmo, pero si tanta zente s'interessat a sa limba una rejione b'at a esser, ej sa rejone est chi sa zente HAT BISONZU de sa limba mama, de sa cultura, de sa comunidade, de appartennere, de si reconnoschere, de si intender intreu, persona cumpleta, in donzi sua parte, chena irgonzas e sensos de inferioridade inculcados dae sa cultura de sos binchidores.
Su bisonzu de identidade est importante, puru chi sos intelletuales sardos matessi medas bortas no ischin de ite sun faeddende.

Dogni persone at bisonzu de identidade, e zertu sos betzos nostros de sas biddas no aian bisonzu de dimandare a sos intellettuales ite fit a biver sanos de conca e de sentidos!


Ma no cherio faeddare de sa limba sarda, chi già nd'amus aer occasione.


Cherio piusapprestu faeddare de s'atteggiamentu de sos sardos de fronte a sas limbas modernas, s'inglesu in particulare.


Accò ch'intrat s'anglo-arabo-sardo, chi no est unu caddu curridore.


Anglo-arabo-sardo est s'etichetta ch'impreo in iscola cando un'istudente faeddat s'inglesu cun d'una pronunzia chi est pius arabu e sardu chi no inglesu. Sos pitzinnos si ponen a rier ei su malefadadu si dad una regulada pro sa orta chi enit.


E anglo-arabo sardo mi paret puru s'inglesu faeddadu dae meda zente, ma bisonzat de reconnoschere chi medas passos sun bistados fattos dae s'iscola e dae sos istudentes in sos ultimos vint'annos.

Mi paret chi bi cherfat un impignu pius mannu dae s'iscola e dae sas istituziones pro jumpare su gap chi b'est tra s'Italia, ei sa Sardigna, ei sas ateras naziones europeas cantu a faeddare una limba istranza comente si toccat.
Cando andamus a fora de s'Italia meda zente no ischit a cal'ala si dare ca no ischit faeddare s'inglesu.

Bene andat su sardu, ma si no imparamus puru s'inglesu a ue cherimus andare in sos tempos de s'internet e de su web?
Chie no faeddat s'inglesu in su mundu de oe si sentit mesu handicappadu. Oh, cun cussu chi at fagher dinari, sa limba inglesa a mie m'est servida pagu. Su pane mi so alanzadu.

Dae parte mia so pensende de FAGHER LEZIONES DE PRONUNZIA INGLESA in su blog in limba sarda.

Arrazze misciamureddu azis a narrer bois!
Beh, amus a bider, pro como l'apo solu in bidea, ma no s'ischit mai...

















martedì 5 giugno 2012

Sincronicidades.

Thathari, su chimbe de Lampadas, duamizas e doighi.

Sincronicidades

Carl Gustav Jung
Custu manzanu, giuttende sa macchina in mesu a su traficu de sa zittade, fio pensende, comente capitat, ai su sensu benignu de sa vida chi a s'ispissa ismentigamus, leados de pettu dae sas preoccupaziones de ogni die e de su mundu chi no nos lassan su tempus de meledare. Cun cussu però, chi a bortas meledamus, e subitu ismentigamus, e poi est difizile a bi torrare subra, ca su tempus passat e puru cussu chi amus intuidu in d'una frazione de segundu, si costoit e no semus pius capatzes de torrare a mente cussa intuizione particulare, cussa epifania, ch'aimis in mente e chi cun grascia nos at visitadu.

Devimus, pro cussu, leare s'abitudine, de nos frimmare, de nos pasare, calchi orta, e de frimmare subra su papiru cussu pensieru particulare chi nos at visitadu.

E tando, primu chi mi nd'ismentighe' bos chelzo narrer, sos tres lettores, ite fio pensende in su mentres chi giughio sa macchina.

Fio pensende ai cussu chi narat Carl Gustav Jung in "Septem sermones ad mortuos" chi Gregory Bateson in "Ecologia della mente" giudicat sa cosa pius bella mai iscritta dae su famadu babbu de sa psicanalisi cuntemporanea. Naraiat C.G.Jung chi su mundu est divisu in duas categorias chi no si poden mai incontrare: unu est su "pleroma" est a narrer sa divinidade, su deus, se Se indivisu, sa vida matessi, ei s'origine de sa vida, s'inconnoschibile, su metafisicu, s'ispiritu. Ateru sun sas "criaduras", totu cantos nois semus viventes, cun cuscenzia e chena cuscenzia. Sa "criadura" bivente no podet connoscher su "pleroma" su totu, ca est intuitivu, sa parte, no podet mai connoscher su totu, sa totalidade. E gai sa "criadura" cando torrat a su pleroma, cun sa morte, o si preferides, cun sa fine de sa separassione dae su pleroma, connoschet su pleroma, ma no ischit pius ite cheret narrer "criadura". E gai cando semus inoghe, "criaduras" no ischimus ite b'at iguddala, e cando semus iguddala , in su "pleroma" no ischimus pius ite cheret narrer a esser "criaduras".

Custu narat C.G.Jung in cussu breve saggiu chi si podet acciapare in "Ricordi, sogni, riflessioni" unu bellissimu liberu chi mi at fattu connoschere sorre mia Diana chi est appassionada de custas cosas, e chi no apo a ringraziare mai bastante pro sos liberos ei sos autores funguttos chi m'at fattu connoschere (Elemire Zolla, pro nde narrer un'ateru).

E, fio pensende, si custu chi narat su psicanalista isvizzeru est beru, est beru ed est puru bellu e giustu. Ca si fit bistadu diversamente ite nde fit bistadu de su "mistero" de sa vida? E ite fit sinnificada sa vida, si aimus connoschidu custu ei cuddu, su esser "criaduras" ei su esser"pleroma"?

Sos unicos chi poden narrer de aer cumpresu ite cheret narrer s'unu ei s'ateru sun solu sos buddistas, oj sos religiosos, sos omines de fide, oj sos poetes. Elle'e proite? Ca custos pertenin a sa veridade cun su coro, cun s'intuissione  e no cun sa rejione.

Sos occidentales ei sos cristianos nachi chi deus est intro a nois matessi, chi in dogni omine abitat su deus. In  ateras paraulas est cussu matessi chi naran sos buddistas cando naran chi su Se intro de ogni persone est su deus, e chi dognunu, solu cbi reconnochet sa forza de su se intro de aisse, est unu deus, bonu e mannu. Si cumprendet cun totu sos limites umanos e carrales de s'essere umanu, finidu, poveru, limitadu, destinadu a torrare piughere, pulvis ...et in pulvis....

Fio pensende duncas, chi s'omine de fide, su poete, su biddista, biden bene ca "intuin" - bidene aintro, e biden cun su coro, chi l'attendet pius sa vista de sa rejione.
Ma ite cheret narrer omine de fide? Pro a mie - chi no so praticante, no so bigottu, no isco pius ite cheret narrer esser cristianu, si no essere "omine" - omine de fide cheret narrer omine de "fiduzia" chi tenet fiduzia in sa vida, in su "pleroma" chi no conoschet  e in sas "criaduras" chi connoschet, ca forsis, in sas "criaduras" bidet unu pallidu riflessu de su pleroma, e in sa perfezione de su Se matessi chi isperienziat intro de a isse matessi, e in su "pleroma" chi no podet connoscher "intuit" - bidet , immaginat, si pensat, si bisat - sa bellesa de sas medas criaduras chi at apidu fortuna de abbojare in sa vida, "sende criadura".

Custu fio pensende custu manzanu, giuttende sa macchina in su rumore de su traficu de sa zittade, e bos nde cherio fagher parte, primu chi sa memoria ingannatrice iscancellet sos pensieros bonos cumpare cun sos malos.

E in d'una bisione in sa cale sas "criaduras" sunu solu temporanemente separadas dae su pleroma comente guttas de abbas separadas dae su mare a su mare deven torrare, ite sensu at sa morte? Comente in d'unu contu americanu no est sa morte chi dat sensu a sa vida ma est sa vida chi dat sensu a sa morte. E tando de ite bos devides preoccupare si sa vida est una dimensione provvisoria chi no podet connoscher s'infinidu e s'infinidu no podet connoscher su tempus? Ite preoccupazione devo aere si cando ch'est sa morte deo no che so e cando che sa vida no bi podet esser morte?
Sa morte est un'ispaventu mannu si creimus chi tota sa vida nostra si che morit, ma si pensamus chi nois semus solu "criaduras" de su "pleroma" ite no podet fagher sa morte si no s'impressione de unu biazu in su misteru de su "pleroma"? E si semus torrende a su "pleroma" a su "totu" ite timorìa demus aer?

Postu chi unu isperat de imbetzare e de biver a chent'annos, si unu pensat chi sa vida nostra fit solu una possibilidade, la devet leare coment'e tale. Si podet puru dare chi custa vida no finit mai in su sensu chi continuat in sos fizos, in sos nebodes, in sos liberos, in sos trastes, in sas metamorfosis de sa natura. Oe brugas, cras parabattulas e poi chie l'ischit...

Si semus buttijos de abba a s'abba devimus torrare.

Poi istasero, sende in macchina matessi, sempre in mesu a su traficu, apo giradu a Rai Tres, e fin leggende una pagina de calchi liberu, ei s'attore fit bravu meda leggende, ei custas paginas faeddaiana de sa vida e de sa morte, e de comente unu chena mancu l'ischire si fabbricat su caminu sou, e si chircat sa morte sua, e si la faghet a manera sua, die pro die, chena mancu l'ischire, e però no paret chi custa morte benzet a casu, ma paret chi sighet un'ordine, unu destinu, unu progettu a su cale progettu dognunu de a nois partezipat involontariamente, dae cando naschet matessi e tota sa vida est unu porgetto de cussa essida matessi dae sa vida. Fin pagina cummoventes e mi so dimandadu: ma chi podet esser s'iscrittore ? Gai profundu?
Dae medas sinzales m'est bennid'a conca chi podiat esser Elsa Morante, forsis "La storia" e difattis apenas finida sa lettura nachi fit unu passu de unu contu, "Aracoeli" de Elsa Morante.

Pro casu aia inzertadu. Ma sa cosa importante no fit cussa, sa cosa importante fit chi faeddaiat de sas matessi cosas chi fio pensende custu manzanu in macchina in mesu a su traficu de sa zittade.

Jung giamaiat custos sinnos "sincronicidades".

Istademi 'ene, e pensade de esser parte de su "pleroma" e chi "criaduras"/e che criaduras  semus totu.


P.S. Apo chircadu in s'internet e apo 'idu chi effettivamente "Aracoeli" est unu contu de Elsa Morante - sa famada autrice de "la Storia" - e in su situ Einaudi b'at iascrittu:
Pubblicato nel 1982, Aracoeli è il racconto di un rapporto tra madre e figlio, inizialmente esclusivo e totale, il cui ricordo diviene prigione e condanna." 


Bastante pro lu legger, no bos paret?

UNU DICIU PRO MELEDARE: Faghe 'ene e no mires a chie.


Elsa Morante (Archivio Rai)






lunedì 4 giugno 2012

Sa briga de sas comares (cantone populare inedita).


Thathari, su battor de Lampadas, 2012


SA BRIGA DE SAS COMARES 
(sa cantone de comare Bustiana) 


Sigomente nos fiamus leende male cun sa malinconia, apo dezisu de bos fagher unu regalu e de bos imbiare una poesia populare in limba sarda.


Est una poesia inedita si no pro unu fogliu anonimu circuladu in Mores

Custa cantone anonima l' apo collida in sos annos noranta dae un'amiga mia, Nicoletta Pinna de Mores, ma isposada e residente in Fiolinas. Su maridu fit segreatriu de sa sezione de su Partidu Comunista, Uccio Cossu, si naraiat, unu grande comunista.



In Mores matessi ateros amantiosos an collìdu sa matessi cantone dae su tiu de Nicoletta e l'an pubblicada in d'unu fogliu anonimu. Custa versione mi l'at imbiada Nino Virdis de Mores poi chi l'apo dadu sa versione mia. Sas duas versiones si cumpletana una cun s'atera.


In Mores sa poesia est giamada "sa briga de sas comares" e deo penso chi custu siat su titulu originale, deo l'aio battijada "sa cantone de comare Bustiana".


In Mores benit attribuida a Babbaj Soletta, ma Enzo espa in su dizionariu sou de sa limba sarda fagfhet a bider de connoscher sa poesia e l'attribuit a S. Bazzoni de Florinas.


Si calicunu connoschiat sa poesia e ischit calchi cosa diat poder iscrier ai custu poveru blog?


Saludos, mì sa poesia.





Sa briga de sas comares

est a narrer

Sa cantone de comare Bustiana


Illustrazione de Jan Juta pro Sea and Sardinia,
de D.H. Lawrence
-[oh] [1]Comare Bustiana,                    
andamus a su Rosariu[2]                      
ca oe s’iscopolariu[3]
a sas  Gèsuinas[4] dana,  
e a d ogni Franziscana
beneighet su Vicariu,          
ca si màncamus però                
no amus mèritu no[5].                                         
            II        

-[E] [6]Tando àndamus ch’est ora,
ch’at sonadu sa campana,        
si logu no [nde] nos dana   
reas istamus fora;                            
a comare Diadora                                 
giamamus ch’est Franziscana.
-O s’anziana[7], cun nois                
a cheja benides bois?               

            III       

-Non poto  ‘enner comare
chi so su pane fattende.
-Deo puru suighende
mi so devida incontrare,
cand’ap’ intesu toccare
sas campanas, caminende[8]
l’ap’ i’ sà mesa lassadu                       
senza[9] mesu cariadu.

            IV

-E gai fatt’eo tando
da chi m’azis avvisada,
li do una cariada,
lu lasso e a cheja ando;
su Vicariu dimando
s’immagine si mi dada,
[c’] assentada jà mi fia
i’ su mese de Maria.

            V
-Sende andend’ in unione
dae chie no’ cunfessamus?
-A su Vicariu andamus
ch’ est lestru in cunfescione[10]             -No, ch’est troppu tabaccone[11],
chi[12] su fiagu leamus
e li essit malu odore,
mezus su preigadore.

            VI

-Cussu già l’apo proadu
e no bi ando atera ‘ia,
m’at nadu si ajana fia                anchein Espa
e si traes apo jumpadu[13]
e poi m’at dimandadu
si tittas falsas giughia.
-Ancu siat cun dolore
tando est malu cunfessore.
           

            VII

[Tott’issos a dimandare
gasie obbligados sunu]                            la versione di Mores reca obbligadas
-Ajozi, leamund’unu,              .
su ch’amus a incontrare.
-Da’, lassadenos passare
ch’impedides a dognunu,
in cheja sezis sezzìdas
che i’ su sole immudìdas.

            VIII

-Ello passa macconazza,
no mi nde peso pro te,
no ses sà fiza e su Re.
-Cagliadi muda, buldazza,
chi tenes tanta bravazza[14]
sa fiza  ‘e Maria Lé[15],
[chi de seis cheres lassada]
chi cheres disonorada.

            IX

-Disonorada ses tue,
macca ch’as fattu su buldu.
-It’ est cussu buliuRdu            anche in Espa
chi sezis pesende cue?
[già ‘ido in ue est ue
l’intendo e no so surdu]
BuliuRdu ‘ois pesades
chi sos santos attriSTades,


            X

-E bois Mama  ‘e Deu’
perdonadelis s’errore.
-Ma nara malu Lettore[16]
it’est cussa briga, Oddeu,
ca si l’ischit fizu meu
che mandat calchi rigore:
-Cagliessi, Nostra Segnora
chi ja che las bogo fora.
           

            XI

-Fora! Pauledda e Anna,
da chi bos sezis brigadas
istades inzenujadas[17]
fora  ‘e cheja i’ sa gianna;
bos lasso pro pena manna
senza esser cunfessadas.
Sas ateras avanzade
e benide e cunfessade.

            XII

-Primu à mie cunfesset
si passadu est s’abbolotu,
ch’apo suettu e no cottu
e benìda so in presse.
-Nossignora, a issa lesset,
che so deo prima e tottu.
Finas [18]deo m’apo fattu
pagas fresas de oszattu.

            XIII

-Bois puru a fora andade
chi no bos cunfesso como
[pro gai mezus in domo
tribagliende bos istade
su cordone bos leades
ch’in nota no bos fentomo]
como no bos beneigo
nè a cunfessare sigo.

            XIV

-Dae Lilla Caritolta[19]
cussa briga est tota canta,
ajozi a chida santa
ch’amus à torrar’ apposta.
-Comar’ Anna custa  ‘orta
già l’apo fatta s’annanta
[ca su pane in sa conchedda                                              cfr strofa XVII
s’at papadu sa porchedda]

            XV

-Ahi ,ahi, miserina,
già l’azis tentu su dannu.
-Coro, cantu nd’apo affannu:
e no nd’ap’atera e farina,
custa est sa peus ruina,
si l’ischit maridu meu
m’ad a dare ‘anzu mannu.
[custa est sa ruina peus][20]
            XVI

-Cagliade, comare mia,
chi fizis i s’abba nade,
e già lu giamo,  andade
no nd’appedas timorìa.
-Benide, compar’Andrìa
un’arrejon’ iscultade
de muzere ‘ostra oe[21]
su dannu ch’at tent’ in domo.

            XVII

-E nade su suzzedìdu,
ite dannu in domo b’ ada[22].
-Muzere  ‘ostra banzada
cheret ch’àt pagu sentìdu,
oe sa cotta at perdìdu[23]
ca si ch’est a cheja andada,
su panè dai sa conchedda
s’at papadu sa porchedda.

            XVIII

-Si gai l’est capitadu
leat banzu mannu a s’ora.
-Nara tue, Diadora
custu[24] chi m’ana contadu,
ca su pane cruu pappadu
s’at sa sue e tue fora.
-Emmo! A s’abba fio andada
e s’est sa sue iscappada.


            XIX

-Faulalza,  berdularia,
ite ses contend’ a mie ?
Fisti in cheja totta die,
ca ses bona térzi-ària,
sa cotta ch’est nezessaria
abbandonada l’as gasie
ma custa  ‘orta però
rezis colpos chi ti do.

            XX

-Ohi, e lassami istare,
maridu meu istimadu,
si como apo mancadu
no mi torret a costare.
[sol’in domo a tribagliare
già mi frimmo a bon’istadu]
-Emmo, a cheja baebbei
cando tempus tenes[25] ei.

            XXI

[Tenzo manna sa cajone][26]
-Bastat,  già ponzo mente
mi leo subitamente
dae chintu su cordone,
e retira su bastone
no mi fettas niente.
-Bastat, chi no ti tocco
ma si bi torras ti occo.

(informatrice, Nicoletta Pinna, Florinas,
integrazioni fornite da Nino Virdis, Mores)






[1] La versione di Mores reca “O comare Bustìana
[2] Su Rosariu,il rosario, è la recita comune del rosario che costituiva un tempo la sola funzione vespertina.
[3] Scapolare, “scapolare, abitino della Madonna, reliquia (Espa)
[4] consorella della associazione del Sacro Cuore di Gesù (Espa, DSI)
[5] Il dizionario di Espa reca , sotto diverse voci, citazioni dalla canzone di comare Bustiana: la fonte indicata è S. Bazzoni di Florinas. Questi dovrebbe essere Totòi Bazzone, (18-- - 19--) noto musicista, amante della musica, del ballo e del canto popolare. “o comare Bastiàna andamus a su rosariu ca oe s’iscapolariu a sa gesuinas dana (Espa, DSI attr. a S Bazzoni, Florinas)
[6] la versione di Mores presenta un E tand’andamus che appare come una possibile variazione di Tando andamus
[7] oh s’anziana, non è un appellativo comune del tipo oh tia Marì, oh Tiu Giuà, oh cudd’o’ (cudd’omine) , oh cudda femina, ma è un titolo, lo rivela la presenza dell’articolo, cfr. oh su duttò, oh su rettore, oh su mastru,
[8] caminende, gerundio con valore di avverbio di modo, in fretta e furia, di corsa, cfr beni, currende, beni illestresa, in presse,
[9] Esempio di italianismo, in sardo comune si ha chena, chene, chenza, sena. Chena per la sua omonimia con chena= cena, viene però spesso evitato pur essendo corretto sviluppo di chene. Gli italianismi, frutto della sempre maggiore frequentazione della lingua nazionale, sono sempre frequenti, anche nella lingua dei poeti improvvisatori. Sono evitati rigorosamente dai grandi poeti del ‘900 come Pedru Mura, Mura Ena,
Mura
[10] in cunfessione, a una rilettura del Mores abbiamo controllato la registrazione e anche ls versione di N Pinna reca in cunfessione non a cunfessare com e avevamo in un primo tempo inteso
[11] avevamo inteso tebaccone, a un riesame è esatto tabaccone
[12] versione di Mores reca gai invece di chi
[13] esempio di parlare suttamatafora, in cobertanscia, o suspu, il confessore intendeva sapere se la giovane nubile avesse già fatto l’amore prima del matrimonio.
[14] tue che tantas bravatzas
[15] Lé, oltre che un richiamo quale si rivolge agli animali domestici - del tipo lè-llè, zunnè-zunnè, chèssi-chessi, sè-sè- , come suggerisce l’anonimo autore della versione di Mores, , sembra piuttosto suggerire lea imperativo di leare,prendere : come dire Maria-tieni, Maria-prendi(la), Maria-che-la-da/Maria che la prende. La chiusura della e (é)
[16] si tratta di un curioso malapropismo per Rettore
[17] a un riascolto dell’originale  è esatto inzenujadas
[18] pareva  finza a un riascolto finas
[19] per quanto riguarda il nomignolo Lilla questo richiama, come ricorda l’anonimo morese, la colorita esclamazione cazzu-lilla.cari-tolta vale invece  faccia-tosta,
[21] la versione di Mores reca de nuzere ostra como ma se tutta l’ottava è stata ripresa dalla nostra versione perchè in Sanna assente il como appare una autonoma ricostruzione  dell’anonimo editore. La nostra versione recava del resto un ohi nel inizio del verso successivo che sarebbe dovuto andare  invece alla fine del verso precedente e già sarebbe stata rima sufficiente sebbene solo vocalica ohi/domo, per assonanza. Ad un più attento riesame del nastro originale tuttavia la parola mancante nel verso non era nè ohi, nè tantomeno como, bensì oe, oggi
[22] in un primo momento avevamo inteso b’aiada
[23] in un primo momneto ca oe sa cotta at perdidu Questo è un verso tipico nel quale si nota come la somma delle sillabe non è quella apparente nel verso scritto ma quella dettata dalla pronuncia – sa cott’at perdìdu, ma è buona norma e più corretto scrivere le parole per intero a meno che non vi sia già un’usanza di grafia abbreviata per quella parola specifica.Spetta infatti al lettore il facile compito di elidere le vocali ove queste vanno elise, cotta-at .
[24] custu, dapprima avevamo inteso su; la versione di Mores fa inoltre ritenere, stanza 18, che la notrsa ersione fosse  “su chi m’hana raccontadu”, cfr testo e nota 34, ma così non è.
[25] cando tèmpus tenes èi, nella versione di N Pinna, dove appare accentuato il peso di tèmpus mentre nella versione di Sanna abbiamo invece cando tènes tempus èi, che appare meno ritmico e più prosastico, essendo accentuato tènes invece di tempus che appare in secondo piano. Alla lettura della versione del Sanna la Pinna mi corregge secondo al sua versione originaria, cando tèmpus...
[26] Questo verso in realtà dovrebbe essere “Tenes manna sa cajione”, infatti cajone ha il significato di: 












De s'istracchidudine...

Thathari, su 4 de Lampadas, 2012

Diad essere unu bloggista autorizzadu a s'istraccare?


Mi rendo contu chi cando s'incuminzat un'impresa comente unu blog toccat de li dare a mandigare dogni die, comente a unu TAMAGOCHI, si no sos battor lettores s'isfadan, s'iscoccian e si che allargan chena mancu una paraula.


Roma, Museos Capitolinos: Galata morzende.
Su blog cheret dadu a mandigare guasi die pro die, nessi una o pius bortas sa chida. E si unu est istraccu? Si unu at troppu ite faghere, in su tribagliu, in domo, in sas milli attendenzias inutiles de sa vida nostra?


Già mi la ido sa risposta: no t'esseres fattu bloggista!


Fazile a lu narrer, est comente a narrer: as cherfidu sa bricichetta? pedala como!


Rejone tenides, est chi, donzi tantu, puru unu bloggista at bisonzu de isfogu.


Sa solitudine de su bloggista est unu pagu (anzenante) alienante.


Inoghe m'intendo calchi olta comente Jona in sa entre de sa balena. A bortas mi paret chi in custu logu no ch'at niune. Niune chi t'iscriet, niune chi dimandat, niune chi criticat, niune chi t'iscriet unu cantu e messaggeddu de duas rigas, mancu unu twit!


Ite cherides chi bos nerza? Istraccu so istraccu ma mi dispiaghet si s'accerat zente a sa janna e domo in chirca e calchi cosa e mastigare e si ch'andat chena nudda...Mi dispiaghet troppu...


E tando mi paret chi bos assento una banca cun d'una cadreeddda e una tazza e inu e bos leggio una poesia, anzi bo' la posto, in su post chi 'enidi, e bo la leggides cun calma, in domo 'ostra.


Saludos, tenidebos contu, 


azis a iscujare  s'isfogu, ma inoghe no s'idet mai nisciunu...


UNU DICIU PRO MELEDARE: Totu est pro sa 'entre e a s'anima niente.







NOSTALGIA

THATHARI , SU TRES DE LAMPADAS 2019 Nostalgia, est paraula grecana, cheret narrere, comente ischides tottu, dizizu de torrare an domo ...